ترجمه نزد ادیبان و بلاغت‌پژوهان گذشتة فارسی

موضوع اصلی این پژوهش، تبیین جایگاه ترجمه در نزد ادیبان و بلاغت‌پژوهان گذشته زبان پارسی است، گذشتگانی که برای ترجمه و نظریاتش اهمیت فراوانی قائل بوده‌اند ولی نظرات آن‌ها تاکنون نتوانسته است نظر پژوهشگران را به خود جلب کند. مهم‌ترین یافته‌های این پژوهش که با روشی تحلیلی ـ تاریخی نگاشته شده، بیان‌گر آن است که ترجمه در نزد قدما، نوعی ابزار برای اظهار براعت و قدرت ادبی و بدیع‌پردازی به شمار می‌رفته است و از همین روی بلاغت‌پژوهان گذشته آن را در ابتدا به عنوان یک صنعت بلاغی و سپس به عنوان یک صنعت بدیعی به شمار آورده‌اند؛ البته این اصطلاح توسط بعضی ملمع دانسته شد و بعضی دیگر نیز آن را به قسمتِ توابع بلاغت انتقال دادند.